"Uzvisi neznatne" (Lk 1,52). Te riječi Marijina hvalospjeva s punim pravom možemo primijeniti na skromnoga franjevačkog brata pomoćnika Salvatora. On je bio utjelovljena skromnost. Potjecao je iz skromne obitelji, a rodio se u Santa Coloma de Farnes, u biskupiji Gerona u Španjolskoj jednoga nama nepoznata dana godine Gospodnje 1520. 

   O njegovim roditeljima znamo samo da su nosili prezime Grionesos te da su radili u nekoj ubožnici dvoreći bolesnike i siromahe. Kasnije su preuzeli i upravu nad tim domom kršćanske ljubavi i milosrđa. Sveti Salvator je ostao rano siroče bez roditelja pa je pošao u svijet trbuhom za kruhom. U Barceloni je izučio postolarski zanat te radom svojih ruku uzdržavao sebe i mlađu od sebe sestru Blaženku. 

   Kad mu se sestra udala za nekog Antuna Travera, Salvator je bio slobodan pa je mogao poći za onom zvijezdom koja ga je zvala u samostan. Napustio je Barcelonu te pošao u glasovitu benediktinsku opatiju Montserrat. Benediktinci su ga vrlo lijepo primili nadajući se da će postati njihov brat. No Salvatorovo će se redovničko zvanje tek onda ostvariti kad bude susreo krajnje siromašne i ponizne franjevce. Osjetio je da ga Bog zove među njih. Njegovo je zvanje siromaštvo i skromnost. I tako je 3. svibnja 1541. stupio u franjevački samostan u Barceloni. 

   Mladi je i revni redovnik u samostanu vrlo brzo postao ugledan, ali ne po znanju i časti već po svakoj vrsti kreposti. One su bile njegov ures. Položivši u svibnju 1542. redovničke zavjete premješten je u Tortosu, gdje je u samostanu obavljao ponajteže poslove i to uvijek s najvećom požrtvovnošću. Ljudski čimbenik u samostanu nije shvatio njegovu svetost i neobične čudesne darove pa je ponizni brat morao mnogo trpjeti i od subraće i od poglavara. Premještali su ga iz samostana u samostan. Posljednja je postaja njegova životnog križnog puta bio samostan Sv. Marije u Cagliariju, na otoku Sardiniji. Tu je našao mir i razumijevanje. Pogođen teškom bolesti umro je u Cagliariju 18. ožujka 1567. 

   Čitav je grad bio potresen smrću skromnoga brata. Njegov grob u crkvi Sv. Rozalije postade slavan. Božji ga narod poče štovati kao sveca. Sam španjolski kralj Filip II. zauzeo se za njegovu beatifikaciju. A svetim ga je proglasio 17. travnja 1938. papa Pio XI. Bila je to zadnja Papina kanonizacija. Brzo nakon nje je umro. Ponizni franjevački brat svijetli i našem nemirnom stoljeću kao primjer skromnosti, strpljivosti, ljubavi prema siromasima. To su bile njegove glavne vrline kojima je omilio Bogu i ljudima. Svi ga doduše nisu shvaćali, ali je to nerazumijevanje bila građa od koje je uz Božju milost izgradio svoj svetački lik. Tvrd je to bio materijal, ali baš zato zgrada njegove svetosti stoji čvrsto kao kuća izgrađena na kamenu.

Svetac Sv. Josip, muž Marijin zakonski je otac Isusov. On je zaštitnik hrvatskog naroda. Bio je kraljevskog roda, u njegovo vrijeme vrlo siromašnog. Radio je kao stolar. Sv. Matej apostol i evandelist kaže za nj da je bio pravednik, što znaci krepostan i svet muž. Ostao je zbunjen kada je vidio da je Marija trudna, a nije znao na koji nacin je ostala trudna. Bio je siguran da je cestita žena te da izbjegne govorkanja i sve negativno što bi za nju slijedilo, odlucio ju je potajno otpustiti. No kada ga je Božji andeo poucio da je trudna po Duhu Svetome, prihvatio je bez bojazni Božji plan. Išao je s Marijom u Betlehem na popis pucanstva i tada se rodio Isus. Potom je bježao u Egipat pod Herodovom smrtnom prijetnjom Isusu. Hodocastio je s dvanaestogodišnjim Isusom i Marijom iz rodnog Nazareta u Jeruzalem i zabrinuto je tražio Isusa, koji im se bio izgubio. O kasnijem životu i kada je umro ne znamo ništa. Štovanje Sv. Josipa zapocelo je oko 850. godine u Reinchenau, a kasnije su ga osobito promicali Sv. Bernard iz Clairevauxa, Sv. Terezija Avilska, Sv. Franjo Saleški, Ivan Gerson, Franjevci i papa Siksto IV, koji je uveo blagdan Sv. Josipa obveznim za svu Crkvu. U sjevernim krajevima Hrvatske štovanje su mu širili isusovci, a Hrvatski sabor na svom zasjedanju 9. i 10. lipnja 1687. godine proglasio ga je zaštitnikom Hrvatskog kraljevstva. Svijest o tome da nam je zaštitnik nije osobito zaživjela, ali su naši biskupi na svom zasjedanju u Splitu 1972. godine rekli "da je odluka Hrvatskog sabora iz 1687. god. i sada na snazi, jer Sabor nije imao u vidu apstraktno Hrvatsko kraljevstvo, nego hrvatski narod, koji nadživljulje sve peripetije oko svoga suvereniteta…" Nacionalno svetište Sv. Josipa je u Karlovcu na Dubovcu. Sv. Josip je zaštitnik bolesnika i umirucih i uzor obiteljskog života te kako se služi Isusu spasitelju covjeka.

PRIJEVOD U TIJEKU

Secondo l’antica “Vita” anonima, il beato Torello nacque a Poppi (in Toscana) nel 1202 da genitori pii e devoti che lo educarono nel timor di Dio. 
In gioventù Torello passò anni nell’inquietitudine. Verso i vent’anni però, quasi improvvisamente, egli decise di cambiar vita. Per questo motivo si recò dall’abate di S. Fedele, monastero vallombrosano situato nella cittadina di Poppi, per confessarsi e per esternagli la sua volontà di ritirarsi come eremita ad Avellaneto, ad un miglio da Poppi. 
Ad Avellaneto, per circa sessant’anni, Torello condusse una austera vita di contemplazione. Molti miracoli in quel periodo si attribuirono a Torello, celebri sono quelli che riguardano i lupi.
Quando Torello si sentì prossimo alla morte, egli tornò dall’abate di San Fedele per aiuto spirituale e per esternargli il desiderio di essere sepolto nella chiesa del monastero. 
Ritornato nel suo eremo, in compagnia del suo discepolo Pietro, il 16 marzo 1282, Torello, ormai ottantenne, morì. 
La sua morte fu annunciata agli abitanti di Poppi e del Casentino con il suono delle campane.
Dopo la morte, però, ecco i monaci vallombrosani e vari gruppi di fedeli contendersi il corpo di Torello per la sepoltura: ciascuno voleva seppellirlo nella propria chiesa. La spuntarono i vallombrosani, che così poterono seppellire il beato Torello nella loro chiesa di Poppi.
Verso la fine del XV secolo, una nuova controversia dovette sorgere sul beato estinto. Quella volta, il beato Torello fu oggetto di contesa tra i vallombrosani e i francescani. Ognuno di questi due ordini sosteneva che Torello era appartenuto al proprio ordine. 
La pretesa dei vallombrosani si basava sui rapporti, indiscussi, tra Torello e l’abate di S. Fedele; quella dei francescani si basava solo sul fatto che Torello in vita aveva portato un (solo) abito simile al loro e aveva condotto un genere di vita simile ai (primi) francescani.
Sembra, però, che Torello non fosse appartenuto a nessuno di questi due istituti religiosi, sebbene, come già detto, fu vicino ai vallombrosiani della città di Poppi. 
Il culto al beato Torello è stato confermato da papa Benedetto XIV. Il Martirologio francescano ricorda il beato il 16 marzo. Nello stesso giorno il beato è festeggiato nelle diocesi di Forlì e di Arezzo, nonché nella congregazione Vallombrosana.
Tra le fonti per la biografia del beato vanno ricordate la “Vita” anonima, edita negli Acta Sanctorum di Parigi del 1865, l’epitome di Gerolamo da Raggiuolo e una Vita, scritta in volgare nel XIV secolo, attribuita al discepolo Pietro. In alcuni testi, Torello viene indicato col titolo di santo così come da molti è stato venerato.

      Astrid Mwanbule Tshiapanga rođena je u Kisoseu, malom selu u Zairu. Kad je imala 12 godina krstila se u Katoličkoj Crkvi, a sedam godina kasnije ušla je u samostan klarisa u Kabindi. Njezini su je pokušali odvratiti od te odluke, ali im se oduprla rekavši: »Želim moliti i ako je potrebno spremna sam trpjeti za Gospodina!« Bile su to proročke riječi. 

     Samostanski je život bio velik izazov za ovu djevojku naviklu slijediti svaki svoj hir. Voljela je u svemu biti glavna, što je odbijalo njezine prijatelje. U samostanu se po prvi puta susrela sa svojom teškom naravi. Sve joj je predstavljalo smetnju i napor. Unatoč tome iskreno je ljubila Gospodina i bila izuzetno poučljiva. Govorila je: »Bog nas je izabrao da živimo zajedno«. Svi su znali koliko ju je taj život u zajednici stajao. Sestre su bile neodlučne ima li ona redovničko zvanje i što učiniti s njom: ostaviti je ili otpustiti? Opatica ih je umirivala: »Unatoč onome što vidimo izvana, Bog je na djelu u ovoj djevojci: trebamo biti strpljive«.

     Dana 11. kolovoza 1982. položila je svoje prve zavjete. Sestre su joj dale do znanja kako su bile neodlučne da li je zadržati, jer nisu zadovoljne njezinim ponašanjem u zajednici. No ona je svim srcem željela ostati u samostanu. Skupila je sve svoje snage da pobijedi samu sebe i ispuni ono na što je pozvana. Uza sve svoje velike nedostatke, s. Klara je bila otvorena Božjoj milosti i malo pomalo postala je svjesna svoje oholosti. Svjesna također Božje ljubavi i nježnosti prema njoj, počela se otvarati: naučila je moliti oproštenje i dopuštala je da je se vodi i odgaja. Postala je poučljivija, poslušnija, radosnija, pažljivija prema ostalima. Ukratko: postala je jedna lijepa i profinjena duša.

     22. listopada 1983. došla je u bolnicu u Kanangu operirati polipe u nosu. Liječnici su otkrili - karcinom lica. Tada je rekla: »Gospodine, prikazujem ti svoj život da ljudi dođu k tebi u radosti i ljubavi«. Ovaj „DA“ otvorio ju je otajstvu izvora života. Slijedilo je deset mjeseci trpljenja. Lice joj se izobličilo, oslijepila je, oduzeta joj je jedna strana, ali je sačuvala mir, vedrinu i neprestanu molitvu. Svoju bolest je nazivala „brat karcinom“, po primjeru sv. Franje koji je prije svoje smrti pjevao pohvale Gospodinu radi „sestrice smrti“. U svojoj velikoj i ludoj ljubavi prema Euharistiji prikazala je svoj život za svećenike. Ostala je bliska svojoj afričkoj braći i sestrama u shvaćanju života i u mentalitetu, ali ih je oplemenila u ozračju apsolutne Božje ljubavi.

   Umrla je 1. travnja 1984. g.